“ერთი შვილის” შემზღუდავი დემოგრაფიული პოლიტიკა ჩინეთში 1979 წლიდან მოქმედებდა, რაც გულისხმობდა, რომ ერთ ოჯახშს მხოლოდ ერთი შვილი უნდა ჰყოლოდა. იმ ოჯახს, რომელიც დაარღვევდა აღნიშნულ წესს აწყდებოდა ჯარიმებს, სამსახურის დაკარგვას ან იძულებით აბორტს.
ჩინეთის ხელისუფლებამ 2016 წელს გადაწყვიტა “ერთი შვილის” პოლიტიკა შეეცვალა და წყვილებს დართო უფლება ორი შვილი ჰყოლოდათ. ამ წელს 18 მილიონი ბავშვი დაიბადა და ორი ბავშვის პოლიტიკა დადებითად აისახა შობადობაზე, გაიზარდა, მაგრამ ეს მოკლევადიანი ხასიათის იყო. ორი ბავშვის პოლიტიკა მას შემდეგ მიიღეს, რაც დაბალი ტემპით იზრდებოდა მოსახლეობის რაოდენობა. 2020 წლის აღწერის თანახმად, რომელიც მაისში გამოქვეყნდა, უკანასკნელ ერთ წელიწადში დაიბადა 12 მილიონი ბავშვი, რაც არის ჩინეთისთვის 1960-იანი წლების შემდეგ ყველაზე დაბალი ტემპი.
ორი შვილის პოლიტიკამ შობადობის ტემპის კონტროლი ვერ შეძლო და ჩინეთის ხელისუფლებამ პოლიტიკა წელს ისევ შეცვალა და შეამსუბუქა. უკვე წყვილს 3 შვილის ყოლის უფლება აქვს.
ადამიანთა ნაწილი მიიჩნევს, რომ ჩინეთმა საერთოდაც უნდა შეწყვიტოს ჩარევა და კონტროლი ოჯახის დაგეგმვის საკითხში, ნაწილი კი პირიქით. უკანასკნელი აღწერის შემდეგ ექსპერტებმა გამოთქვეს ვარაუდი, რომ შობადობასთან დაკავშირებით ეს შეზღუდვები მალე შეიძლება მოიხსნას, მაგრამ აღნიშნულმაც შესაძლოა სხვა პრობლემები წარმოშვას, მაგალითად სოფლად შობადობა გაცილებით მეტი იყოს, ვიდე ქალაქში. ამიტომაც ჩინეთი, როგორც ჩანს, ფრთხილად მოქმედებს.
მასალა მოამზადა: ნინი ხეცურიანმა
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”
0
