„ადამიანურად ვუთხარი, ამ დროშისთვის მამა მოკლეს მეთქი“ – ვინ არის კაცი, რომელმაც პარიზში ყველა ქართველის ემოცია გამოხატა

5 თე­ბერ­ვალს, პა­რი­ზის გრან სლე­მის ბოლო სა­შე­ჯიბ­რო დღეს 81 კგ წო­ნით კა­ტე­გო­რი­ა­ში მო­ას­პა­რე­ზე ტატო გრი­გა­ლაშ­ვილ­მა ოქ­როს მე­და­ლი მო­ი­პო­ვა. გა­მარ­ჯვე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში, ოლიმ­პი­ურ­მა ჩემ­პი­ონ­მა ლაშა ბე­ქა­ურ­მა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­მო­აქ­ვეყ­ნა ვი­დეო, სა­დაც დარ­ბაზ­ში ჩანს მა­მა­კა­ცი სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შით, რო­მელ­საც სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნის გა­გო­ნე­ბა­ზე ცრემ­ლე­ბი მოს­დის და გულ­ზე გა­მარ­ჯვე­ბის მუშტს ირტყამს…

სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ყვე­ლა კი­თხუ­ლობ­და ვინ იყო ემიგ­რან­ტი კაცი, რო­მე­ლიც თა­ნა­მე­მა­მუ­ლის სა­გულ­შე­მატ­კივ­როდ დარ­ბაზ­ში მი­ვი­და და გრი­გა­ლაშ­ვი­ლის გა­მარ­ჯვე­ბის ემო­ცი­ე­ბი მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლით გა­მო­ხა­ტა. ეს კაცი ეს­პა­ნეთ­ში მცხოვ­რე­ბი გო­გი­ტა შა­მუ­გი­აა, რო­მელ­მაც ბავ­შვო­ბის ოც­ნე­ბა აის­რუ­ლა და იმ დროს იმ­ღე­რა სა­ქარ­თვე­ლოს ჰიმ­ნი, რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შა ყვე­ლა­ზე მაღ­ლა იყო აწე­უ­ლი… ოც­ნე­ბა აუს­რულ­და მის უფ­როს ვაჟ­საც, და­ვითს, რო­მე­ლიც თა­ვა­დაც ძი­უ­დოს ვარ­ჯი­შობს და საყ­ვა­რე­ლი სპორ­ტსმე­ნი პი­რა­დად გა­იც­ნო…

გო­გი­ტა შა­მუ­გია დევ­ნი­ლია, სა­ქარ­თვე­ლო 2000 წელს დე­დას­თან ერ­თად და­ტო­ვა, თუმ­ცა მა­ნამ­დე იყო უმ­ძი­მე­სი ბავ­შვო­ბა და აფხა­ზე­თის ომი, რო­მელ­საც მისი ოჯა­ხის წევ­რი, მამა შე­ე­წი­რა…

AMBEBI.GE შა­მუ­გი­ას ეს­პა­ნეთ­ში და­უ­კავ­შირ­და:

– მამა და ბიძა აფხა­ზე­თის ომში იბ­რძოდ­ნენ, ჩვენ გა­ლის რა­ი­ონ ქვე­მო ბარ­ღე­ბი­დან ვართ… ომის და­წყე­ბის შემ­დეგ ცოტა ხნით, ზუგ­დიდ­ში ზედა ეწერ­ში გად­მო­ვე­დით, სწო­რედ მა­შინ, 1994 წლის 9 აპ­რილს მოკ­ლეს მამა აფხა­ზებ­მა. ისი­ნი ერთი წელი მა­მას ცხე­დარს ეძებ­დნენ, ჩემი მშობ­ლე­ბის ქორ­წი­ნე­ბის სუ­რა­თე­ბი დაჰ­ქონ­დათ და მე­ზობ­ლებს ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, სად არის და­საფ­ლა­ვე­ბუ­ლიო.

სიკ­ვდი­ლამ­დე 45 დღით ადრე ვნა­ხე მამა და მი­თხრა, ნუ გე­ში­ნია, არა­ვინ მომ­კლავს, არ ვიცი, რო­დის გნა­ხავ, მაგ­რამ რომ დავ­ბრუნ­დე­ბით ხარი უნდა და­გიკ­ლაო. მამა რომ მოკ­ლეს, ბე­ბი­ამ მე­ზობ­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ბოს­ტან­ში და­ა­საფ­ლა­ვა, შემ­დეგ კი მთე­ლი ბოს­ტა­ნი გა­და­ბა­რა, რომ ეჭვი არ აე­ღოთ რომ იქ იყო და­საფ­ლა­ვე­ბუ­ლი.

მა­ლე­ვე მე­ზო­ბელს ვთხო­ვეთ და მა­მის ცხე­და­რი მათი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლის საფ­ლა­ვის კარ­თან და­ვა­საფ­ლა­ვეთ. ჩუ­მად დავ­დი­ო­დით საფ­ლავ­ზე, მე, დედა ჩემი და. მთელ ოჯახს გვე­ძებ­დნენ აფხა­ზე­ბი, რად­გან მამა ცნო­ბი­ლი მე­ო­მა­რი იყო. სა­ბო­ლო­ოდ 1995 წელს გა­ვუ­კე­თეთ მა­მას თა­ვი­სი საფ­ლა­ვი… მე­ხუ­თედ და­ვა­საფ­ლა­ვეთ. მა­მას ძმა­კა­ცებ­მა მისი და­პი­რე­ბუ­ლი ხარი დაკ­ლეს, ქელე­ხი წლის­თავ­ზე გა­და­ვუ­ხა­დეთ…

– ამის შემ­დეგ რო­გორ გაგ­რძელ­და თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა?

-1997 წელს ომში და­ღუ­პუ­ლი გმი­რე­ბის შვი­ლე­ბი უცხო­ურ­მა ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ამ რა­ღაც პროგ­რა­მით ეს­პა­ნეთ­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს. ორი თვე ეს­პა­ნურ ოჯახ­ში ვი­ცხოვ­რე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, აფხა­ზებ­მა მო­რი­გი წმენ­და მო­ა­წყეს და ისევ მძი­მე სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდით, ოჯა­ხი ტყე­ში გა­ვი­ხიზ­ნეთ. უმ­ძი­მე­სი დღე­ე­ბი გა­ვი­ტა­ნეთ, მე­ზობ­ლე­ბი სას­ტი­კი წა­მე­ბით დაგ­ვი­ხო­ცეს, ახ­ლაც მახ­სოვს მათი სის­ხლი­ა­ნი ხე­ლე­ბი… იმ ღა­მეს, ჩვენს ოჯახ­ში კა­ზა­კე­ბი შე­მო­ვიდ­ნენ და ჩემ დას შუბ­ლზე ავ­ტო­მა­ტის ლულა მი­ა­დეს, შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე დღე ჰქონ­და სის­ხლჩაქ­ცე­ვა. დე­დას ოქ­როს სთხოვ­დნენ, მაგ­რამ ია­რა­ღის მეტი სახ­ლში არა­ფე­რი გვქონ­და, ბო­ლოს არა­ყი წა­ი­ღეს და წა­ვიდ­ნენ.

– ოჯა­ხი წახ­ვე­დით ეს­პა­ნეთ­ში?

– მა­შინ ძა­ლი­ან მძი­მე პე­რი­ო­დი იყო, ჩემი 15 წლის და მო­ი­ტა­ცეს და და­ო­ჯახ­და. დავ­რჩით მე და დედა. ეს­პა­ნურ­მა ოჯახ­მა, სა­დაც 2 თვე ვი­ცხოვ­რე 200 დო­ლა­რი გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს, მა­შინ პირ­ვე­ლად ვნა­ხე ამ­დე­ნი ფული და წე­რი­ლი, სა­დაც მიწ­ვევ­დნენ. კი­დევ ორი თვით ჩა­ვე­დი და წა­მოს­ვლი­სას მი­თხრეს, რომ დე­დაც წა­მო­მეყ­ვა­ნა და ისე დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მიშ­ვი­ლეს, დე­დაც წა­მო­ვიყ­ვა­ნე და 1 წელი ვი­ცხოვ­რე მათ­თან. შემ­დეგ სახ­ლი მოგ­ვცეს, დე­დამ მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო და ვცხოვ­რობთ მას შემ­დეგ აქ. ამ ამ­ბე­ბის შემ­დეგ 1000 ბავ­შვი მყავს ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­დან ბა­ნა­კებ­ში, აფხა­ზე­თი­დან, კო­დო­რის ხე­ო­ბი­დან.

სტატია სრულად :

წყარო : ambebi.ge