მსოფლიო

2014 წელს გამართულ „One Young World”-ის ფორუმზე სიტყვით გამოვიდა ჩრდილოეთ კორეიდან გაქცეული გოგონა-იეონმი პარკი, რომელმაც ტოტალიტარულ ქვეყანაში ცხოვრების ისტორია საზოგადოებას გაუზიარა. მიუხედავად იმისა, რომ ქართული საზოგადოების უმეტესობამ ის მხოლოდ რამდენიმე დღის წინ გაიცნო, ბოლო წლებია, გოგონა აქტიურად იბრძვის ჩრდილოეთ კორეის შესახებ საზოგადოებაში თვითშეგნების ამაღლებისთვის: „აი, ამიტომ ვარ აქ და ამიტომ ვყვები ჩემი ცხოვრების ისტორიას, რადგან ხალხი ვერ აანალიზებს რა ხდება ადამიანების თავს ჩრდილოეთ კორეაში“- განაცხადა მან. თუმცა, ის პირველი არ არის, ვინც ჩრდილოეთ კორეიდან გაქცევას და შემდეგ ადამიანის უფლებათა დარღვევის წინააღმდეგ  ბრძოლას იწყებს. ჰიენსეო ლიც 17 წლის ასაკში გაიქცა და თავი ჩინეთს შეაფარა, სადაც 7-ჯერ შეიცვალა სახელი. ლიმ გამოსცა მემუარები- „გოგონა 7 სახელით“, რომელიც აღწერს ჩრდილოეთ კორეიდან გაქცევასა და შემდეგ ცხოვრების 12-წლიან ისტორიას.  სამხრეთ კორეის ხელისუფლების ცნობებით, 2016 წლის ბოლოს, ჩრდილოეთ კორეიდან გაქცეულთა რაოდენობამ 30 000-ს მიაღწია.

ტოტალიტარულ ჩრდილოეთ კორეაში მოქალაქეებს არ აქვთ ინტერნეტი, მხატვრული ლიტერატურა, საერთაშორისო ზარების განხორციელების უფლება. ისევე, როგორც მათ არ შეუძლიათ იმღერონ, ჩაიცვან ის, რაც სურთ და უფრო მეტიც, იფიქრონ თავისუფლად. როდესაც გამოქცეულ გოგონას ჰკითხეს, თუ რომელი იყო მისი საყვარელი ფერი, მან  გაუაზრებლად უპასუხა-წითელი,დიქტატორის რეჟიმის ფერი. ჩრდილოეთ კორეელებს უფლება აქვთ მოისმინონ ან უყურონ მხოლოდ იმ მედია საშუალებებს, რომელიც შექმნილია, ან სანქცირებულია თავად ხელისუფლების მიერ. ნებისმიერი სხვა სახის ინფორმაცია აღქმულია, როგორც სახელმწიფოებრივი საფრთხე. რეჟიმის შენარჩუნების სურვილის გათვალისწინებით, ეს ლოგიკურია, რადგან ნებისმიერი რამ გარე სამყაროდან, იქნება ეს სურათი თუ ხმა და იმის აღქმის შესაძლებლობა, თუ რამდენად განსხვავებულია მათი ცხოვრება გარე სამყაროსგან, უბიძგებს ადამიანებს თავადვე დაამსხვრიონ სახელმწიფოს მიერ თავსმოხვეული მითი და გაუჩნდეთ სურვილი, ან უფრო მეტიც, მოთხოვნა, რომ შეცვალონ თავიანთი ცხოვრება. სწორედ ასე მოხდა გოგონას შემთხვევაშიც. მან უყურა კონტრაბანდულად მოპოვებულ ფილმს -„ტიტანიკი“ და მიხვდა, თუ რამდენად განსხვავდებოდა და შეზღუდული იყო მისი ცხოვრება გარე სამყაროსგან. შემდეგ ჩრდილოეთ კორეიდან გაქცევა სცადა.

ჩრდილოეთ კორეაში დღეს 105-ე წელია, ნაცვლად 2017-სა, რადგან კალენდარი ათვლას რევოლუციური ლიდერის დაბადებიდან- 1912 წლიდან იწყებს. არსებობს საკონცენტრაციო ბანაკები, სადაც არაოფიციალური მონაცემებით, 200 000-მდე ადამიანია დაპატიმრებული პოლიტიკური დანაშაულის გამო. მათი 40% შიმშილისა და მძიმე შრომისგან იღუპება. მართალია, არჩევნები ტარდება, თუმცა მხოლოდ ერთი არჩევანია, შესაბამისად, ხმების 100%-ს ისევ ლიდერი იღებს.

მიუხედავად იმისა, რომ ჩრდილოეთ კორეა, როგორც ბირთვული და ტოტალიტარული სახელმწიფო დღეს მიჩნეულია ერთ-ერთი ყველაზე დიდ საფრთხედ, ყველა თანხმდება, რომ პრობლემა სცდება მხოლოდ საერთაშორისო პოლიტიკის საკითხს – „საზოგადოებამ არ იცის, როგორ იტანჯებიან ჩრდილოეთ კორეელები, ფაქტები ჩნდება მედიაში, მაგრამ მალევე მიეცემა დავიწყებას. ჩრდილოეთ კორეაში დღეს ტრაგედია ტრიალებს, გაიზიარე ისტორია.“

მასალა მოამზადა: ცირა შვანგირაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

2 მარტს, ევროპარლამენტმა კენჭი უყარა ამერიკის მოქალაქეებისთვის ევროკავშირში უვიზოდ მიმოსვლის დროებით შეჩერებას. კენჭისყრის შედეგებს არ აქვს სავალდებულო ხასიათი – გადამწყვეტი იქნება ევროკომისია-ევროკავშირის აღმასრულებელი ორგანო, რომელმაც უნდა გამოიტანოს დასკვნა, გახდება თუ არა ეს ინიციატივა სავალდებულო.

გაცხადებული მიზეზი, რამაც საკითხი წინა პლანზე წამოწია, არის ის, რომ ევროკავშირის წევრი უმეტესი ქვეყნის მოაქალეებს შეუძლიათ უვიზოდ მოგზაურობა აშშ-ში. თუმცა, ეს არ ვრცელდება ბულგარეთის, ხორვატიის, კვიპროსის, პოლონეთისა და რუმინეთის მოქალაქეებზე. იმის გათვალისწინებით, რომ ევროკავშირი მოითხოვს თანასწორ დამოკიდებულებას მისი ყველა წევრი ქვეყნისა და მოქალაქის მიმართ, ეს გარემოება, ავტომატურად უბიძგებს მას დაიცვას იმ ადამიანთა უფლებები და მოითხოვოს შესაბამისი ზომების გატარება. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ევროკავშირმა, ჯერ კიდევ 2014 წლის აპრილში, შეატყობინა აშშ-ს, რომ ამ უკანასკნელის რეგულაციები არ მოდიოდა ევროკავშირის მოთხოვნებთან შესაბამისობაში და მისცა 2 წლის ვადა სავიზო პოლიტიკაში ცვლილებების შესატანად, რაც არ დაკმაყოფილდა.

მეორე მხრივ, ზოგიერთი მკვლევარის აზრით, ეს ნაბიჯი, შესაძლოა იყოს აშშ-ის ახალი, 45-ე პრეზიდენტ-დონალდ ტრამპისადმი რეაქცია, რომელიც, მაგალითად, მხარდაჭერას უცხადებდა დიდი ბრიტანეთის მიერ ევროკავშირის დატოვების მომხრეებს. თავის მხრივ, ევროკავშირის წევრი ქვეყნების ლიდერებიც, საერთო პიზიციას იჭერდნენ ტრამპის გადაწყვეტილების წინააღმდეგ – აკრძალულიყო აშშ-ში გადაადგილება 7 მუსლიმური ქვეყნის მოქალაქეებისათვის. ასე რომ, მხარეთა დამოკიდებულებათა ცვლილება სხვა საკითხებშიც გამოიხატა.

პარლამენტის ამ რეკომენდაციის იმპლემენტაციასა და ამოქმედებას დასჭირდება ყველა წევრი ქვეყნის თანხმობა და სხვა ტექნიკური პროცესების გავლა. რაც, სავარაუდოდ, დიდ დროს მოითხოვს. თუმცა, საერთო ტენდენცია მაინც იკვეთება: ევროკავშირში არსებობს გარკვეული სახის გაღიზიანება აშშ-ის მიმართ, თუნდაც მისი მოქალქეებისადმი უთანასწორო დამოკიდებულების გამო. თავის მხრივ, აშშ-ს შეუძლია არგუმენტირებულად დაიცვას საკუთარი პოზიცია – რომ ევროკავშირი არის სუპრანაციონალური ორგანიზაცია და არა სუვერენული სახელმწიფო და რომ, აშშ-ის აქვს უფლება ნებისმიერ ინდივიდუალურ სახელმწიფოს წაუყენოს ნებისმიერი შეზღუდვა, რომელიც კი ქვეყნის ინტერესებში შედის.

ამ საკითხში, მთავარი პრაგმატიზმია. აშშ-ის პრეზიდენტს, დონალდ ტრამპს, შეუძლია წინააღმდეგობა გაუწიოს ევროკავშირს, საკუთარი ინტერესების გასატარებლად და ურთიერთობების დაძაბვაც გამოიწვიოს – თუკი საქმე აქამდე მივა. ორმხრივი სავაჭრო- პოლიტიკური ურთიერთობების, ტურისტების ნაკადისა და ისტორიული მეგობრული ურთიერთობების გათვაალისწინებით – მოვლენების მსგავსი განვითარებით, ორივე მხარე წააგებს.

წყარო: The Economist

მასალა მოამზადა: ცირა შვანგირაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”