ბიზნესი

,,დოქტრინა” გთავაზობთ ბიზნესის წარმოების 22 ძირითად წესს ებრაელებისგან:

1. ცხოვრებაში მთავარი წონასწორობაა;

2. ისწავლე სხვების დასაქმება;

3. გადააბიჯე სიამაყეს და მოითხოვე ის, რაც გჭირდება;

4. ყოველთვის მიესალმე ადამიანებს;

5. არ დაკარგო დრო ფუჭად;

6. ილაპარაკე მხოლოდ მაშინ, როცა რაიმე გაქვს სათქმელი;

7. დაგეგმე შენი ცხოვრება;

8. დროულად გადაუხადე ხელფასი თანამშრომლებს;

9. შენი სიტყვა მყარი უნდა იყოს. დაჰპირდი? – შეასრულე!

10. ახლობლების ქონება ისეთივე ფასეული უნდა იყოს, როგორიც შენი საკუთარი.

11. შემოიკრიბე გარშემო კარგი ადამიანები. მოერიდე ცუდ კამპანიებს და ცუდ მეზობლებსაც კი;

12. იმუშავე, სანამ სანთელი ანთია. ყოველთვის იარე წინ, რადაც უნდა დაგიჯდეს, მაინც;

13. არასოდეს შეურაცხყო სხვა;

14. თუკი ვინმეს შენი მოკვლა სურს, მოკალი ის პირველმა;

15. ყოველი ადამიანი იმსახურებს მადლიერებას;

16. ქურდი, რომელიც დროს გპარავს, არაფრით არის იმაზე უკეთესი, ვინც ძვირფასეულობას იპარავს. თუ მართავ საკუთარ დროს – მართავ ფულსაც.

17. არ არის საჭირო, ილაპარაკო ყველაფერი, რასაც ფიქრობ;

18. დააჯილდოვე საკუთარი თავი კარგად შესრულებული სამუშაოსთვის;

19. ხელმძღვანელმა ყოველთვის უნდა იცოდეს, როგორ ცხოვრობს მისი თანამშრომელი;

20. ხანდახან უნდა გასცე იმაზე მეტი, ვიდრე იმსახურებენ;

21. გაეცი ფული რთულ პერიოდში. ეს ადამიანის მომავალში ჩადებული ფასეული ინვესტიციაა, რომელიც შემდეგ ასმაგად დაგიბრუნდება;

22. მდიდარია ის, ვინც ბედნიერია იმით, რაც აქვს.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

რას სთავაზობს თქვენი იდეა ღირებულს პიროვნებას ან ადამიანთა ჯგუფს, რომელმაც უნდა იმოქმედოს (მაგალითად, უნდა იყიდოს თქვენი პროდუქტი)? მიზნის მისაღწევად აუცილებელია, რაიმე მნიშვნელოვანი გააკეთოთ ან კლიენტისათვის, რათა მან იყიდოს თქვენი პროდუქტი, ან საცალო მოვაჭრისთვის, რათა მან თქვენი პროდუქტი მაღაზიაში გამოფინოს. იდეა ღირებული უნდა იყოს კომპანიისთვისაც და მას მიზნის მიღწევაში უნდა უწყობდეს ხელს. თუკი იდეა არც კლიენტისთვის არ არის მნიშვნელოვანი და არც კომპანიისთვის, ყველა ცდა ამაო იქნება. ამ შემთხვევაში, მოგიწევთ დამატებითი იდეების მოძიება, სანამ მისი ღირებულების შესახებ დასმულ კითხვას დადებითი პასუხი არ გაეცემა.

ამ კითხვაზე დადებითი პასუხი თავიდან აგაცილებთ ერთ–ერთ ყველაზე არაპოპულარულ სვლას, რომელსაც მარკეტერები აუცილებლობის შემთხვევაში მიმართავენ. ეს არის მნიშვნელოვანი ფასდაკლება, რომელიც ხელს უწყობს ან ფასეულობათა ჯაჭვში შემავალ კომპანიათა ან კლიენტა მოტივაციას, იყიდონ მეტი. ღირებულია თუ არა მნიშვნელოვანი ფასდაკლება კლიენტებისათვის? რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანი ფასდაკლება ზრდის ფასეულობას, ვინაიდან ამ შემთხვევაში კლიენტის ხარჯი მცირდება. მაგრამ მართალა ღირებულია ფასდაკლება კომპანიისთვის? ალბათ, არა. გაყიდვების მოცულობის ხანმოკლე ვადით შესანარჩუნებლად ყოველთვის არსებობს საკუთარ პროდუქტზე ფასის დაწევის ალტერნატივა, მაგრამ ეს იშვიათადაა კარგი გამოსავალი, რადგან მხოლოდ ერთი მხარისთვის მოაქვს მოგება. კარგი სტრატეგია ხეირიანი უნდა იყოს როგორც კლიენტებისთვის, ასევე, კომპანიისთვის.

წყარო: Harvard Business Review

მასალა მოამზადა: ლაშა ჯინჭარაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

საოცარია, თუ რამდენად ხშირად გვესმის ამა თუ იმ ხელმძღვანელისგან, რომ მათმა საუკეთესო თანამშომელმა კომპანია დატოვა. კარგი იქნებოდა თუ იმ რამდენიმე არასწორ ნაბიჯზე დაფიქრდებოდნენ, რაც იმდენად დამანგრეველია, რომ საუკეთესო ადამიანებს კარისკენ უბიძგებს.

მენეჯერებს თავიანთ პრობლემებში ყველაფერის დადანაშაულება შეუძლიათ, მაგრამ ერთ მნიშვნელოვან საკითხს კი მუდამ აიგნორებენ – თანამშრომლები არა სამსახურიდან, არამედ თავიანთი ხელმძღვანელებისგან მიდიან.

სამწუხარო კი ის არის, თუ რამდენად ადვილია გადინების პრევენცია და რამდენად ნაკლები ყურადღება ექცევა საჭირო ზომების მიღებას. ერთადერთი, რაც დაგვეხმარება ახალი ხედვა და ხელმძღვანელის დამატებითი ძალისხმევაა.

ორგანიზაციებმა მშვენივრად იციან, რამდენად მნიშვნელოვანია თანამშრომლების მოტივაცია და მათი ჩართულობა. მაგრამ მათი უმეტესობა ვერ ახერხებს მენეჯერებს ამ მიმართულებით პასუხისმგებლობა გააცნობიერებინოს, რაც ქვედა რგოლის პრობლემების მიზეზი ხდება.

კალიფორნიის უნივერსიტეტის კვლევის პროცესში აღმოჩნდა, რომ მოტივირებული თანამშრომელი 31%-ით მეტად პროდუქტიულია და ასეთ შემთხვევაში გაყიდვები 37%-ით იზრდება. გარდა ამისა, მოტივირებული თანამშრომელი დემოტივირებულზე სამჯერ კრეატიულია. კორპორაციული ლიდერობის საკონსულოს კვლევის თანახმად კი, რაშიც 50 000 ადამიანი მონაწილეობდა, მოტივირებული თანამშრომლის სამსახურიდან წასვლა 87%-ით ნაკლებად არის მოსალოდნელი.

კვლევები გვიჩვენებს, რომ თანამშრომლების 70%-ის მოტივაცია მთლიანად მის ხელმძღვანელზეა დამოკიდებული. ასე რომ, მოდი, თვალი გადავავლოთ იმ ყველაზე ცუდი მოქმედებებს, რითაც მენეჯერები თანამშრომლებს ნივთების ჩალაგებისკენ მიმართავენ.

გადატვირთული სამუშაო გრაფიკი: კარგი თანამშრომლის სწრაფი გამოფიტვის მიზეზი ხშირად გადატვირთული სამუშაო გრაფიკია. საუკეთესო თანამშრომლების თავდაუზოგავი შრომა იმდენად მაცდურად გამოიყურება, რომ ხელმძღვანელები ხშირად ვერც კი აღწევენ თავს ამ მახეს. გადატვირთული კარგ თანამშრომელთან მუშაობა რთულია; თავს ისე გრძნობს, თითქოს კარგად შესრულებული სამუშაოსთვის დასაჯეს. გადატვირთული თანამშრომელი არაპროდუქტიულიცაა. სტენფორდის ახალი კვლევის თანახმად, თუ კვირაში 50 საათზე მეტს ვმუშაობთ, პროდუქტიულობა მკვეთრად ეცემა, ხოლო 55-საათიანი სამუშაო კვირის შემდეგ კი, საერთოდ ქრება.

გახსოვდეთ, რომ სამუშაოს გაზრდასთან ერთად, მათი სტატუსიც უნდა შეცვალოთ. ნიჭიერი თანამშრომელი ბევრ დავალებას გაუმკლავდება, მაგრამ არ დარჩება კომპანიაში, თუ საქმე მათ პროცესს აფერხებს. დაწინაურება და ანაზღაურების გაზრდა სამუშაოს მომატების მისაღები ფორმაა. თუ მხოლოდ იმის გამო გაზრდით დატვირთვას, რომ თანამშრომელი ნიჭიერია, აუცილებლად ისეთ სამსახურს მოძებნის, რასაც იმსახურებს.

კარგად შესრულებული დავალება დაუფასებელი და დაუჯილდოვებელი რჩება. შექების ძალის ვერ შეფასება, განსაკუთრებით კი ზემოტივირებული თანამშრომლის შემთხვევაში, ძალზედ სარისკოა. შექება ყველას მოსწონს, განსაკუთრებით კი მათ, ვინც თავდაუზოგავად შრომობს და საქმეში მთლიანად ერთვება. მენეჯერებმა თავიანთ თანამშრომლებთან კომუნიკაცია უნდა დაამყარონ და გაარკვიონ, რითი კმაყოფილდებიან და რა აგრძნობინებს თავს კარგად (ზოგისთვის ეს შეიძლება ანაზღაურების ზრდა იყოს, ზოგისთვის კი აღიარება) და შემდეგ კარგად შესრულებული სამუშაოსთვის შესაბამისად დააჯილდოვონ. თუ ყველაფერს სწორად აკეთებთ, კარგი მუშაკის დაჯილდოვება ხშირად მოგიწევთ.

ვერ ახერხებენ თანამშრომლების უნარების განვითარებას. როცა ხელმძღვანელებს თანამშრომლისადმი უყურადღებობისკენ უთითებენ, ხშირად თავს ისეთი სიტყვებით იმართლებენ, როგორიცაა „ნდობა“ და „ავტონომია“. ეს ყველაფერი აბსოლუტური სისულელეა. კარგი ხელმძღვანელი მართავს იმისდა მიუხედავად, თუ რამდენად ნიჭიერია მისი თანამშრომელი. ისინი ყურადღებით არიან, მუდამ უსმენენ და არც უკუკავშირს იშურებენ.

მართვა დასაწყისია, მაგრამ საბოლოო წერტილი ნამდვილად არ არის. როცა ნიჭიერი თანამშრომელი გყავს, მთლიანად შენზეა დამოკიდებული თუ რა მიმართულებით განავითარებ მის უნარებს. ყველაზე ნიჭიერი თანამშრომლისთვის უკუკავშირი უმნიშვნელოვანესია, გაცილებით მნიშვნელოვანი ვიდრე ეს ნაკლებად ნიჭიერისთვის შეიძლება იყოს და ამ უკუკავშირით უზრუნველყოფა კი თქვენი, მენეჯერის მოვალეობაა. თუ ვერ მოახერხებთ, თქვენს საუკეთესო თანამშრომელს მოსწყინდება და აღარც ეცდება განვითარებას.

არ ზრუნავენ თანამშრომლებზე. იმ ადამიანების ნახევარზე მეტი, რომელიც სამსახურიდან წამოსვლის გადაწყვეტილებას იღებს, ამ ნაბიჯს თავიანთ ხელმძღვანელთან ურთიერთობის გამო დგამს. წინდახედული კომპანიები მენეჯერებს პროფესიონალსა და კარგ ადამიანად ყოფნის ბალანსის პოვნაში ეხმარებიან. ეს სწორედ ის ხალხია, რომლებიც თავიანთი თანამშრომლების წარმატებას ზეიმობენ, განიცდიან მათ წარუმატებლობას და გამოწვევებსაც არ უფრთხიან. იმ მენეჯერებს, რომლებიც ზრუნვას ვერ ახერხებენ ყოველთვის დიდი გადინება აქვთ. რთულია ისეთ ადამიანთან დღეში რვა საათზე მეტხანს მუშაობა, რომელიც შენს საქმიანობაში მთლიანად არ არის ჩართული და შენი შედეგებიც ნაკლებად ადარდებს.

არ სცემენ პატივს საკუთარ დანაპირებს. ადამიანისთვის პირობის მიცემა მათი ბედნიერების და მათი კომპანიიდან წასვლის ზღვარზე გაყენებთ. როცა დანაპირებს ასრულებთ, მათ თვალში იზრდებით, რადგან ამტკიცებთ, რომ სანდო და პატივსაცემი (ხელმძღვანელის ორი უმნიშვნელოვანესი თვისება) ადამიანი ბრძანდებით. მაგრამ როცა პირობას ტეხთ, არასანდოს და უყურადღებოს იარლიყი მოგეკერებათ. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, თუ ხელმძღვანელი პირობას არ ასრულებს, დაქვემდებარებული რაღა ვალდებულია?

არასწორ ადამიანებს ქირაობენ და აწინაურებენ. კარგ, შრომისმოყვარე თანამშრომელს თავის მსგავს პროფესიონალთან ერთად მუშაობა სურს. როცა ხელმძღვანელი თანამშრომლად არაპროფესიონალს იყვანს, მის გვერდით მუშაობა ერთ-ერთი ყველაზე დიდი დემოტივატორი ხდება. დაუმსახურებელი დაწინაურება კი კიდევ უფრო მძიმე შედეგის მომტანია. როცა დაწინაურებისთვის მუხლჩაუხრელად მუშაობთ და ეს ჯილდო აბსოლუტურად დაუმსახურებლად გადაეცემა სხვას, თავს ღრმად შეურაცხყოფილად გრძნობთ. რასაკვირველია, ამგვარად კარგ თანამშრომელს აუცილებლად დაკარგავთ.

ადამიანებს თავიანთი მისწრაფებების განხორციელების უფლებას არ აძლევენ. ნიჭიერი თანამშრომლები მუდმივად რაღაცისკენ ისწრაფვიან. მათი მისწრაფებებისთვის შესაბამისი ნიადაგის შექმნა მათივე პროდუქტიულობას და სამუშაოთი კმაყოფილებას ზრდის. თუმცა, პრობლემა ის არის, რომ უამრავი მენეჯერი ცდილობს თანამშრომლებმა მათთან ერთად, ჩაკეტილ, პატარა ყუთში იმუშაონ. ისინი შიშობენ, რომ თუ დაქვემდებარებულებს ფოკუსის გაზრდის და მისწრაფებებისკენ სვლის საშუალებას მისცემენ, მათი პროდუქტიულოობა შემცირდება. კვლევები კი საწინააღმდეგოს ამტკიცებს – სწორედ ასეთ დროს ადამიანი ეიფორიულად აზროვნებს, რაც ნორმალურზე ხუთჯერ პროდუქტიულად აქცევს.

ნაკლებად კრეატიულები არიან. ყველაზე ნიჭიერი თანამშრომელი ყველაფრის გაუმჯობესებას ცდილობს. თუ მათი ცვლილებებისადმი და გაუმჯობესებისადმი მიდრეკილებას მხოლოდ თქვენი სტატუს ქვოს შესანარჩუნებლად დაბლოკავთ, სამსახურს შეაძულებთ. ახლის შექმნის სურვილის შეზღუდვა მხოლოდ მათ კი არა, თქვენც გიწესებთ ლიმიტებს.

არ აყენებენ ინტელექტუალური გამოწვევების წინაშე. კარგი ხელმძღვანელი თანამშრომლებს ერთი შეხედვით შეუსრულებელი დავალებისკენ მიმართავს. ყოველდღიური, ჩვეული მიზნების ნაცვლად, ისეთ ამოცანებს სვამენ, რაც ადამიანს თავიანთი კომფორტის ზონის დარღვევას აიძულებს. შემდეგ კი ყველაფერს აკეთებენ, რომ წარმატებას მიაღწიონ. როცა ნიჭიერი თანამშრომელი ადვილ და მოსაბეზრებელ სამუშაოს აკეთებს, ისეთი სამუშაოს ძებნას იწყებს, რაც ახალ გამოწვევებს შესთავაზებს.

რომ შევაჯამოთ, თუ თქვენი საუკეთესო თანამშრომლების შენარჩუნება გსურთ, აუცილებლად ყურადღებით უნდა მოიქცეთ – ნიჭი ფართო შესაძლებლობებს აძლევს. შესაბამისად, ყველაფერი უნდა გააკეთოთ, რომ თქვენთან ერთად მუშაობის სურვილი თავადვე გაუჩნდეთ.

წყარო: linkedIn.com

მასალა მოამზადა: ციცი კიკვაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

ამ რეფორმატორული მესიჯებით ბევრ ქვეყანაში მკაცრ რეგულაციას დერეგულაცია ანაცვლებს. სახელმწიფო მაშინ იწყებს დერეგულირებას, როდესაც კონტროლის მექანიზმები მკაცრია და ბიზნესს განვითარების საშუალებას არ აძლევს. მაშინ სახელმწიფო დერეგულირებით ცდილობს ამა თუ იმ სფეროში კონკურენციის გაზრდას.

დიდ ბრიტანეთში დერეგულირების შემდეგ განვითარდა კონკურენცია იმ კერძო საწარმოებს შორის, რომლებიც მანამდე სახელმწიფო ან მუნიციპალურ საკუთრებაში იყვნენ. მთავრობამ შეიმუშავა დერეგულაციის პროგრამები დასაქმებისა და შრომის დაცვის სფეროშიც, რადგან მიიჩნია, რომ ზედმეტი კონტროლი ხელს უშლიდა სამეწარმეო საქმიანობის განვითარებას და აფერხებდა საბაზრო მექანიზმებს. თუმცა, ბრიტანელები მაინც კონსერვატორებად დარჩნენ და მთავრობა დღესაც არეგულირებს ურთიერთობას პროფკავშირებთან. დადგენილია მკაცრი წესები, რომლებიც პროფკავშირმა ამა თუ იმ შემთხვევაში აუცილებლად უნდა დაიცვას.

პარადოქსული, მაგრამ გარკვეულ სიტუაციებში, სახელმწიფო ობიექტები პრივატიზაციის შემდეგ კიდევ უფრო მკაცრი რეგულირების ქვეშ მოექცნენ, ასეთი იყო საზოგადოებრივი დაკვეთა, რომლის ზეწოლის შედეგადაც შეიქმნა ანტიმონოპოლიური პოლიტიკის სააგენტოები. დიდ ბრიტანეთში მომხმარებელს სურს დარწმუნებული იყოს, რომ ესა თუ ის საწარმო ან ჯგუფი მის ხარჯზე მონოპოლიტიკის უფლებებით არ ისარგებლებს. ასეთია ცივილური დასავლეთის ნება.

წყარო:Harvard Business Review

მასალა მოამზადა: ლაშა ჯინჭარაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

სტივ ჯობსი – ჩვენი დროის ერთ-ერთი საკულტო ადამიანია. ძალიან საინტერესოა მისი ერთ-ერთი უკანასკნელი გზავნილი, რომელიც ჯობსმა საავადმყოფოს პალატაში დატოვა:

„შევძელი და მსოფლიო ბიზნესის სიმაღლეები დავიპყარი. ბევრი მიიჩნევს, რომ ჩემი ცხოვრება წარმატების მაგალითია. მაგრამ ვაღიარებ, რომ სამუშაოს გარდა, მნიშვნელოვანი წარმატებები არ მქონია. და საერთოდ, სიმდიდრე – ეს მხოლოდ ცხოვრების ფაქტია, რომელსაც უბრალოდ მივეჩვიე.

ახლა ვწევარ საავადმყოფოს პალატაში და ვიხსენებ ჩემს ცხოვრებას. გავიგე, რომ სიმდიდრემ და აღიარებამ, რომლითაც ასე ვამაყობდი, დაკარგეს მნიშვნელობა სიკვდილის წინაშე.

როდესაც სიბნელში მწვანე შუქს ვუყურებ, რომელიც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი აპარატიდან მოდის და მესმის მექანიკის ხმა, მე ვგრძნობ სიკვდილის მოახლოებას და ღმერთის სუნთქვას. ახლა, როდესაც გვაქვს საკმარისი ფული,  დროა, დავფიქრდეთ სხვა საკითხებზე, რომლებიც სიმდიდრესთან კავშირში არ არის…

ცხოვრებაში არსებობს გაცილებით მნიშვნელოვანი რამეები. შესაძლოა, ვიღაცისთვის ეს არის ურთიერთობები, ხელოვნება ან ბავშვური ოცნებები…

მუდმივი სწრაფვა იდეალურისკენ ადამიანს მარიონეტად აქცევს. მეც ეს დამემართა. ღმერთმა მოგვცა გრძნობის უნარი, რათა ახლობლებს სიყვარული ავუხსნათ.

სიმდიდრე, რომელიც მე მოვიპოვე, თან ვერ მიმაქვს. ერთადერთი, რასაც წავიღებ, მოგონებებია. აი, ნამდვილი სიმდიდრე, რომელიც სულ თან უნდა გსდევდეთ და რაც ძალას უნდა გაძლევდეთ.

სიყვარულს უზარმაზარი მანძილის გადალახვა შეუძლია. სიცოცხლეს არ აქვს საზღვარი. დაიპყარით სიმაღლეები, რომელთა დაპყრობაც გსურთ. წადით იქით, სადაც გული გეტყვით. ეს ყველაფერი თქვენს ხელშია.

არ აქვს მნიშვნელობა, რამდენი წლის ხართ ან რას მიაღწიეთ. ერთხელაც დადგება დღე, როდესაც ჩვენი – ყველას ღუზა ზღვაში ჩაეშვება…

თქვენი სიმდიდრე – ეს სიყვარულია ოჯახისადმი, რჩეულისადმი, ახლობლებისადმი, მეგობრებისადმი…

გაუფრთხილდით საკუთარ თავს. იზრუნეთ საყვარელ ადამიანებზე.“

მასალა მოამზადა: ციცი კიკვაძემ

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტინა”